Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, οι μοναχικοί που όμως καταφέρνουν να νιώθουν πλήρεις μέσα στη μοναξιά τους και να απαρτίζουν ολοκληρωμένες οντότητες από μόνοι τους. Πράγμα δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους, γιατί η μοναξιά προσφέρει τα έπαθλα της μοναχά στις γενναίες ψυχές που δεν την τρέμουν. Στο δεύτερο είδος ανήκουν οι συντροφικοί άνθρωποι, αυτοί που έχουν γεννηθεί για να είναι μονίμως ερωτευμένοι ή ακόμη και μονίμως υποταγμένοι κάπου. Η πρώτη κατηγορία δεν αφορά άλλο αυτό το κείμενο, τα βρήκαν με τον εαυτό τους και γλίτωσαν,σαν ψάρια στα νερά τους, αυτό-ικανοποιημένες συνειδήσεις που αγάλλονται, ας τους αφήσουμε λοιπόν στη νηνεμία τους και ας επανέλθουμε στο δεύτερο είδος, στους αληθινά μοναχικούς, γιατί κανένα πλάσμα της γης δεν είναι μοναχικότερο από τον ερωτευμένο.
Αυτοί που ζητούν αέναα τον έρωτα, είναι άπληστοι, άπληστοι σε όλα τους μα περισσότερο σε ότι αγαπούν. Είναι πάντα εκεί, όλο εκεί, πλημμυρισμένοι μ' όσα νιώθουν, ολοφάνεροι, απλωμένοι μπροστά τους, έκθετοι, εκθέτουν τη ψυχή τους στους πέντε ανέμους. Θα πρέπει να είναι κανείς, είτε απελπιστικά ανίσχυρος είτε απίστευτα πανίσχυρος για να δείχνει τόση αδυναμία.Αυτό όμως τους προσδίδει μια ιερή ομορφιά, μια μυστηριακή αξία και μια ανεξήγητη δύναμη, τη δύναμη του να δείχνεις την αδυναμία σου.
Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων, υπερβολική σε όλα της όπως είναι, αγαπάει απελπιστικά.Οι απελπισμένοι άνθρωποι είναι οι δυνατότεροι εραστές γιατί προσφέρονται χωρίς να διεκδικούν. Επίσης βιάζονται για τα πάντα, αδημονούν να δώσουν τις αλληλουποσχέσεις που με τόσο πάθος δίνουν οι ερωτευμένοι και με τόση ευκολία προδίδουν. Βιάζονται να βουλιάξουν μες τη δίνη του εταίρου και αυτό το βούλιαγμα έχει μια ηδονή, την ηδονή της απόφασης που πάρθηκε από απελπισία.Μαγεία και φρίκη συνάμα. Αν υποθέσουμε ότι ο έρωτας είναι πόλεμος, τότε αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπονται στη σωτηρία της ήττας. Για λίγο όμως, γιατί τότε έρχεται η στιγμή ορόσημο που αντιλαμβάνεσαι ό,τι είναι εχθρός σου αυτός που έχεις τόσο απελπισμένα ανάγκη και η μανία της αυτοκαταστροφής σου, σε έλκει ξανά. Δυστυχώς όταν είσαι έτοιμος για την αυτοκαταστροφή, το κάθε τι μπορείς να καταστρέψεις, ιδίως το πιο αγνό, το ανώτερο.
"Ο έρωτας είναι άγριο πράγμα''. Πρέπει να ξέρεις που να στρέψεις την αγριότητα του, αν χρειαστεί να το κάνεις. Ο έρωτας πεθαίνει κι είναι το γραφτό του να μην πεθαίνει ποτέ ταυτόχρονα και στους δύο. Στο τέλος πάντα μένει ένας προδομένος κι ένας προδότης.
Οι άνθρωποι θέλουν, δεν θέλουν φεύγουν και πηγαίνουν αλλού.Τους καλεί η κλήση τους, τους καλεί
η φύση τους...ο σκορπιός που θέλει να δαγκώσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου