Πίσω από τις ψήφους έρχεται ο Αλέξης…

Τα πρωθυπουργικά σου τα όνειρα
Αντώνη θα στα κλέψει, έρχεται ο Αλέξης
και σε πιάνει μια ανθρωποφαγία
θέλεις να τον «σκίσεις» με μανία

Κάθισε ήσυχος λιγάκι
ότι και να κάνεις, έρχεται ο Αλέξης
όπως της «Αμύνης το Καπέλο»
για θυμήσου και τον Βενιζέλο

«Αύριο» το Βατερλό σου ξημερώνει
 ότι κι αν κάνεις, έρχεται ο Αλέξης
 κι ήρθε για το κόμμα σου η λήθη
 θα σε «μαυρίσουνε» τα πλήθη…

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: O "ΝΤΕΛΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ" ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ - Αυτή τη φορά ζητά τη ΨΗΦΟ μας

Πριν ένα χρόνο περίπου ο "Ντελάλης της Επανάστασης" μας ζητούσε να επαναστατήσουμε,σήμερα ζητάει να τον ψηφίσουμε για να μας λύσει τα προβλήματα μας. Το μότο του είναι: "ΣΑΣ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΟΛΟΥΣ! ΜΕ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ ΟΛΟΙ!"

Τον "Ντελάλη της Επανάστασης", του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Γιάννης Κόντζογλου, τον γνωρίσαμε πέρυσι τον Απρίλιο, όταν μια δημοσιογραφική κάμερα τον κατέγραψε στο κέντρο της Αθήνας να διαδηλώνει για την κατάντια της Ελλάδας, πολλοί τότε τον είπαν "τρελλό", οι περισσότεροι όμως τον θεωρούν τον "Πρώτο Αγανακτισμένο", αυτόν που "άνοιξε" το κίνημα των Αγανακτισμένων πέρυσι το Μάϊο...
Ακόμα περισσότεροι πιστεύουν ότι "σήμερα" δικαιώθηκε για τα λεγόμενα του..


Ένα χρόνο μετά, συνάντησα τον "Ντελάλη", στην Παραλία του Βόλου, όπου πήγα να παρακολουθήσω την μαθητική και στρατιωτική παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Ο ίδιος ήταν εκεί (χωρίς ντουντούκα αυτή τη φορά) και μοίραζε φυλλάδια στους Βολιώτες, μέσα από τα οποία ζητάει την ψήφο τους, στις επερχόμενες εκλογές. Παράλληλα με τα φυλλάδια έλεγε στον κόσμο: "Σας παρακαλώ ψηφίστε με για να σώσουμε την Ελλάδα μας...". Πάντως στα φυλλάδια δεν ανέφερε αν θα κατέβει υποψήφιος με κάποιο από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα ή αν θα ιδρύσει δικό του...

(Η μπροστά όψη του φυλλαδίου που μοίραζε ο "Ντελάλης της Επανάστασης" )


Τέλος, να πούμε οτί ο "Ντελάλης" βρίσκονταν στο Βόλο γιατί εκεί διαμένει. Στο Βόλο έχει αναπτύξει δράση εδώ και 12 χρόνια (τον αποκαλούν: "Ο ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ"), δηλάδη πολύ πριν κατεβεί στην Αθήνα να διαδηλώσει και γίνει γνωστός μέσω της εκπομπής του Λάκη Λαζόπουλου, Αλ Τσαντίρι News.

(Η πίσω όψη του φυλλαδίου που μοίραζε ο "Ντελάλης της Επανάστασης" )

Tώρα μένει να δούμε αν οι θιασώτες του "Ντελάλη της Επανάστασης" τον υποστηρίξουν στις επερχόμενες εκλογές ή αν θα τους ξενίσει το γεγονός ότι ένα "Λαϊκό σύμβολο" θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, τώρα όπου κανένας μας δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν πολιτικό... Η ιστορία θα τον κρίνει τελικά και αυτόν όπως μας κρίνει όλους μας...

ΦΙΛΙΤΣΑ ΣΚΟΥΡΑ

Σα βγεις στον πηγαιμό για την ανεργία...

Σα βγεις στον πηγαιμό για την ανεργία,
να εύχεσαι νάναι σύντομος ο δρόμος,
χωρίς περιπέτειες, χωρίς δυσκολίες
τους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές
τα θυμωμένα αφεντικά, μη φοβάσαι
τέτοιους στο δρόμο σου ποτέ δε θα βρεις
αν κρατήσεις το ανάστημα σου χαμηλό, αν εκλεκτά
λόγια το στόμα σου (τους) προσφέρει.
Τους "Παπαδήμ(ι)ους" και τους κομπλεξικούς
τους εκμεταλλευτές δε θα συναντήσεις
αν τους υποταχθείς με την ψυχή σου
αν με την ψυχή σου τους τα δίνεις όλα.

Να εύχεσαι νάναι σύντομος ο δρόμος.
Πολλά τα αχάραγα πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα πηγαίνεις στη δουλειά σου πρωί
και θα φεύγεις βράδυ
τα Σαββατοκύριακα επίσης θα δουλεύεις,
αργίες, γιορτές και διακοπές ξέχασε τες
και κάθε λογής ρεπό επίσης.
Όσο μπορείς πιο πολύ να δουλεύεις
και ποτέ κανονικό μισθό μη ζητήσεις,
να μάθεις πως το σημαντικό είναι πως
σου προσέφεραν δουλειά.

Πάντα στο νου σου να έχεις την ανεργία
το να βρεις δουλειά, είναι ο προορισμός σου
και όταν τη βρεις μη βιασθείς μετά να συνταξιοδοτηθείς.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο ΚΑΠΗ,
φτωχός και εξαθλιωμένος, γιατί τίποτε
δεν κέρδισες όλα αυτά τα χρόνια,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η δουλειά σου.

Η δουλειά σ΄έδωσε το "ωραίο ταξείδι".
Χωρίς αυτήν δεν θα βγαινές στη σύνταξη.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική τη σύνταξη τη βρεις,
η δουλειά σου δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες και τόσο γέρος,
ήδη θα το κατάλαβες οι δουλειές αυτές τι σημαίνουν.

Όποιος νύχτα περπατά...

*(To παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, τα πρόσωπα και τα γεγονότα είναι αληθινά. Ονόματα δεν θα αναφερθούν για ευνόητους λόγους.  Όλα όσα θα ακολουθήσουν, έλαβαν χώρα σε ένα τριτοδεύτερο σκυλάδικο , το οποίο βρίσκεται σε κάποιον επαρχιακό δρόμο, παρακλάδι της εθνικής οδού Αθηνών – Λαρίσης…)

   

Αν ήξερα τι θα συνέβαινε την αποφράδα εκείνη νύχτα, δεν θα είχα πάρει ποτέ την απόφαση να βγω έξω, για να πάω να «διασκεδάσω» σε κάποιο νυχτερινό κέντρο,  αντιθέτως θα γυρνούσα τρεις φορές το μάνταλο στην πόρτα του σπιτιού μου και θα το έπαιζα «ελεύθερη πολιορκημένη». Αλλά, «στερνή μου γνώση να σ΄ είχα πρώτα»…

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή… υπάρχουν κάποιες φορές που οι περιστάσεις είναι ιδιαίτερες και απαιτούν μια μεγάλη έξοδο στην οποία επιβάλλεται να κάψεις το πελεκούδι (το οποίο μέχρι σήμερα ποτέ δεν κατάλαβα από τι υλικό είναι φτιαγμένο και είναι  τόσο εύφλεκτο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Μια τέτοια ειδική περίπτωση, ήταν ένα βράδυ Σαββάτου, του φετινού χειμώνα, που με αφορμή ενός σημαντικού γεγονότος, ετοιμαζόμουν για μια μεγάλη νυχτερινή έξοδο.

Δυστυχώς για εμένα, κάποιος από την παρέα, είχε την «φαεινή» ιδέα να επισκεφτούμε ένα παρακμιακό σκυλάδικο, λίγο έξω από την πόλη και λόγω του ότι δεν είναι κάτι  που γενικά το συνηθίζουμε, συμφωνήσαμε όλοι σχετικά γρήγορα. Ένα στοιχείο παραπάνω, που μας έκανε να πούμε γρήγορα το «ναι», ήταν πως εκείνη την περίοδο στο μαγαζί, τραγουδούσε ως πρώτο όνομα, μια γνωστή, πάλαι ποτέ αοιδός του καθαρόαιμου σκυλάδικου και θα ήταν ευκαιρία να δούμε κάτι διαφορετικό και αυθεντικό. Και από εκείνη τη στιγμή, άρχισε για εμένα, η «Οδύσσεια μιας ποιοτικής μουσικόφιλης».

…..Ώρα 12.15 πμ και μόλις φτάσαμε έξω από το μαγαζί (το  σεπτό Ναό του γαβ-γαβ θέλω να πω). Το ξέρω ότι ήταν νωρίς για ένα τέτοιο μαγαζί, αλλά δεν είχαμε κλείσει τραπέζι και δεν θέλαμε να πάρουμε το ρίσκο του να μη βρούμε (βέβαια τώρα με την κρισάρα και το σκυλάδικο άδειο ήταν). Οπότε μπαίνουμε μέσα δειλά – δειλά και καθόμαστε δεύτερο τραπέζι πίστα. Μετά από ένα τέταρτο αναμονής, το πρόγραμμα ανοίγει μια κοπέλα σεμνή και χαμηλοβλεπούσα με σπουδαίες φωνητικές ικανότητες, αυτό που λένε από φωνή …κορμάρα. Αρχικά λοιπόν είπε κάμποσα καινούρια ελαφρό –λαϊκά τραγούδια, έπειτα όμως θέλησε να μας «καταπλήξει». Αυτό που ακολούθησε είναι ανείπωτο. Χωρίς καμία αισχύνη, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, άρχισε να τραγουδάει την «Κιβωτό» της Ελένης Βιτάλη σε ρυθμούς oriental, εννοείται ότι το «υπερθέαμα» συνοδεύονταν από αντίστοιχο χορευτικό…! Αυτό ήταν και το πρώτο πολιτισμικό σοκ για εμένα!

Μισή  ώρα αργότερα, στο πάλκο ανέβηκε για να εκτελέσει (στα τρία μέτρα) τραγούδια μια άλλη αγνή, άσπιλη και αθώα παιδούλα. Η κοπέλα, μάλλον από την πολλή χαρά της που θα έβγαινε το νυχτοκάματο και εκείνη τη νύχτα, βγήκε να τραγουδήσει χωρίς εσώρουχο, ως μια άλλη καλλίπυγος φαινομηρίδα.

Λίγο μετά τη φαινομηρίδα, στην πίστα ανέβηκε μια τραγουδίστρια που ακούγονταν κάπως. Είχε περάσει τα πρώτα  –άντα και ήταν σχετικά ευπρεπώς ντυμένη. Και εκεί που είπα από μέσα μου… ΖΗΤΩ- θα ακούσουμε και κανένα τραγούδι απόψε, «σκάει μύτη» από ένα τραπέζι στο βάθος, ένας μεγάλος θαυμαστής της αοιδού, ο οποίος για να δείξει το θαυμασμό του για εκείνη αποφασίζει να την κάνει «Επιτάφιο». Άρχισε να της ρίχνει τα λουλούδια μαζί με τα πανέρια, με τρομερή ορμή. Ένα πανέρι την βρήκε την άμοιρη στο δόξα πατρί και έτσι δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει καν το δεύτερο τραγούδι της.  Εγώ εκείνη τη στιγμή, εντελώς συνειρμικά απήγγειλα από μέσα μου την «Πρέβεζα»  του Καρυωτάκη (Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια…).

Η νύχτα ακόμη προμηνύονταν μακριά, καθώς δεν είχε εμφανιστεί καν η τραγουδίστρια για την οποία είχαμε πάει στο κέντρο.

Μετά την τραυματισμένη τραγουδίστρια, το πρόγραμμα συνέχισαν κάποια διακοσμητικά στοιχεία που με περίσσιο θράσος, αυτοαποκαλούνται τραγουδίστριες. Και ενώ η νύχτα κυλούσε βασανιστικά, αντιλήφτηκα ότι  σε ένα τραπέζι εκεί κοντά, το οποίο αποτελούνταν από μια παρέα πέντε ανδρών, τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά και η παρέα πιάστηκε στα χέρια. Για την ακρίβεια είχαν πέσει ήδη δυο - τρεις μπουνιές. Τον λόγο μέχρι σήμερα δεν το κατάλαβα. Πάντως όταν ο Μετρ του μαγαζιού πήγε να τους χωρίσει, τις έφαγε κανονικότατα και αυτός. Τελικά η παρέα μετά από λίγο ξύλο εντός του μαγαζιού έφυγε και συνέχισε το ξύλο απέξω. Εγώ πάλι συνειρμικά, εκείνη τη στιγμή σιγοψιθύριζα το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, «Της αγάπης Αίματα».

Μετά από αυτό το «ευχάριστο» διάλλειμα, η βραδιά συνεχίστηκε με τις «καλλίφωνες»  αρτίστες να «αποθεώνουν το ελληνικό πεντάγραμμο». Αλλά τα βασανιστήρια μου δεν τελείωναν. Κάτω από την πίστα και ακριβώς μπροστά μου, έβγαλε ρίζες ο θαμώνας που είχε τραυματίσει πριν την τραγουδίστρια, με το πανέρι. Όπως αποδείχτηκε σύντομα, δεν ήταν μόνο θιασώτης της εν λόγω κυρίας αλλά και όλων των άλλων που την ακολούθησαν στη πίστα. Οπότε έκατσε εκεί για να «αποθεώσει» αυτές που «αποθέωναν το ελληνικό πεντάγραμμο». Για κάθε μια που ανέβαινε να τραγουδήσει άνοιγε και ένα μπουκάλι σαμπάνια.  Και εγώ να βλέπω τους φελλούς να παίζουν πινγκ-πονγκ με το ταβάνι ακριβώς πάνω από την κούτρα μου. Εκείνη τη στιγμή, ο λογισμός μου είχε φύγει από την ελληνική ποίηση και είχε πάει στον ελληνικό κινηματογράφο: «Όχι άλλο κάρβουνο!!!» και στο «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη».

Μετά από όλα αυτά, να αναφέρω, πως δεν είχα τις ψυχικές δυνάμεις να κάτσω να περιμένω για να ακούσω, την τραγουδίστρια για την οποία είχαμε πάει στο μαγαζί. Η ώρα ήταν 03.45 πμ και το πρώτο όνομα δεν είχε βγει να τραγουδήσει ακόμη. Βλέπετε η αρχί –σκυλού είχε κυριολεκτικά «πιει όλον το Βόσπορο» και δεν ήταν σε θέση πια να τραγουδήσει.Οπότε στις 4.00 πμ ακριβώς και μετά από ένα τετράωρο φριχτών βασανιστηρίων που όμοια τους δεν είχε περάσει ούτε η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Υπολοχαγό Νατάσσα» αποφασίσαμε να πάρουμε των ομματίων μας και να φύγουμε.

Κατά την ηρωική μας έξοδο, εγώ για να βρω τον εαυτό μου, άρχισα να τραγουδάω έντεχνο: «Άλλο δράμα δεν θα ζήσω, φτάνει αυτό το αποψινό..».

Ήτανε Αέρας πάντα…

Όσο δύσκολο είναι να φυλακίσει κάποιος στις χούφτες του τον αέρα, άλλο τόσο είναι, να κρατήσει δίπλα του κάποιον που είναι η ενανθρώπιση του αέρα στην επίγεια ζωή.

Αυτοί οι άνθρωποι, μπαίνουν στη ζωή σου ξαφνικά, στην αρχή σαν ένα ανοιξιάτικο αεράκι που ξεγλιστράει δειλά από το μισάνοιχτο παράθυρο, αργότερα γίνονται μελτέμι, που σε παρασέρνει μαζί του και μετουσιώνει τη ζωή σου σε καλοκαιρινή περιπέτεια, σε οδηγούν σε μέρη που κανείς δεν έφτασε μέχρι τώρα και στο τέλος γίνονται λίβας και σε «καίνε». Οπότε μένεις μόνος για να περισυλλέξεις τα κομμάτια σου.
Η πηγή του κακού βέβαια δεν είναι αυτοί, που δεν μπορούν από τη φύση τους να «υποταχθούν» κάπου, το ανάθεμα πρέπει να το ρίξουμε στη δική μας ανθρώπινη φύση, που αρεσκόμαστε στη ζωή που περνάμε πλάι τους, αυτή η ζωή, η παράλογη, η οξυμένη, η άρρωστη μας γεμίζει.

Για να μπορέσεις να κρατήσεις, δίπλα σου τον αέρα έστω και για λίγο, θα πρέπει να υποβάλλεις τον εαυτό σου στη διαδικασία ενός ατέρμονου κυνηγιού. Το κυνήγι αυτό σε εξουθενώνει και σε δυναμώνει συνάμα. Γιατί έτσι και διαλέξεις μια φορά για στόχο της ζωής σου να φυλακίσεις τον αέρα, πια δεν μπορείς να σταματήσεις. Γίνεσαι αλκοολικός για ανοιχτούς ουρανούς.

Δυστυχώς βέβαια για εσένα, η ζωή με αυτούς τους ανθρώπους, είναι συνεχώς ανήσυχη και πότε - πότε ευτυχισμένη. Αντιθέτως πάλι η δική τους είναι συνεχώς ευτυχισμένη και ποτέ – ποτέ ανήσυχη. Ανησυχούν για να μην εγκλωβιστούν κάπου, πάντα επιθυμούν τους ανοιχτούς ορίζοντες ακόμη και αν είναι πρόσκαιρα ερωτευμένοι.

Όταν λοιπόν η ανησυχία τους αυτή αρχίζει να τους κατατρώει εσωτερικά σαν σαράκι, τότε αποφασίζουν είτε να σε αφήσουν, είτε σε αφήνουν να τους αφήσεις.

Κακά τα ψέματα το να γυρεύεις την αιωνιότητα είναι παιδαριώδες, δεν πρόκειται να τη βρεις σε ανθρώπινη σχέση.

Τέτοιες σχέσεις για να μπορέσεις κάποια μέρα να τις ξεπεράσεις θα πρέπει πρώτα να τις θρηνήσεις όπως τους αξίζει, με όλες τους τις τιμές.

Στην αρχή είναι πολύ δύσκολο, ο χρόνος ρίχνει στο ποτό φαρμάκι και όχι φάρμακο. Μη φοβηθείς όμως, γιατί σπυρί που αιμορράγησε, πέταξε έξω το κεντρί και γλίτωσε….

Και που ξέρεις, μπορεί στο τέλος να γίνεις και εσύ άνεμος και να μην πονάς πια….

«Με σκόρπισες ξανά στους πέντε ανέμους

και τώρα πια μ’ αυτούς θα ταξιδεύω.

Λάτρεψα και εγώ τους πέντε ανέμους

τις νύχτες τους φιλώ και τους χαϊδεύω και

γίνομαι άνεμος και εγώ…»

Όπως έΣΤΡωΣες… κοιμήσου!

Πραγματικά αυτή η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ποτέ δεν περίμενα, πριν «σκάσει» αυτή η βόμβα μεγατόνων με την υπόθεση Στρος Καν, να συμβούν όλα όσα συνέβησαν. Πρώτον γιατί θεωρούσα, επηρεασμένη από την ελληνική πραγματικότητα, ότι τέτοιου είδους γεγονότα αποκρύπτονται επιμελώς και δεύτερον γιατί ο Στρος Καν σαν φιγούρα, όπως και να το κάνουμε δε με έπειθε ότι θα μπορούσε να κρύβει τόσες διαστροφές.


Η «πτώση» ενός παντοδύναμου ανθρώπου που μέχρι πριν λίγες μέρες καθόριζε το μέλλον ολόκληρων χωρών, και τώρα είναι ένα ανήμπορο, θυμωμένο «ζώο» κλεισμένο σε κλουβί, συγκινεί και τον πιο απαιτητικό θεατή. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η ιδιομορφία αυτής της υπόθεσης είναι ο τρόπος μεταχείρισης και προβολής της από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.


Η αχίλλειος πτέρνα του «ανώμαλου» Στρος Καν, δεν ήταν οι γυναίκες, αυτές ήταν η αφορμή, η αιτία ήταν η αλαζονεία του. Πίστευε ότι ήταν τόσο ισχυρός που μπορούσε να κάνει τα πάντα και να μένει ατιμώρητος.

Με το διεστραμμένο μυαλό του θεωρούσε ότι αφού μπόρεσε να «βιάσει» τόσες χώρες ανενόχλητος, θα τα κατάφερνε το ίδιο και με μια γυναίκα. Δυστυχώς για αυτόν τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Ο «γιατρός» της Ελλάδας, που ήρθε προ λίγων μηνών εδώ να μας πουλήσει «μαγκιά», βρήκε τη γιατρειά του από το «αδύναμο» φύλο, γιατί αυτός είναι πραγματικά «άρρωστος», άρρωστος ψυχικά.


Τέρμα πια με όλους τους εγκληματίες, εγχώριους και μη που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Για να μπορέσει η ανθρωπότητα να ξαναβρεί τον σωστό δρόμο και να ακμάσει πρέπει κάποια στιγμή να εξαγνιστεί από όλα τα «μιάσματα» που την λερώνουν. Απαιτείται κάθαρση τώρα.

Αγαπητέ Στρος Καν μην περιμένεις να γλιτώσεις αύριο. Να είσαι σίγουρος πως και θα δικαστείς και θα καταδικαστείς.

Στη συνείδηση του κόσμου είσαι ένοχος για πολλά και τώρα θα πληρώσεις για όλα συλλογικά.
‘Έπαιξες με τη φωτιά και «κάηκες».



Τώρα, «Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα τη ΖΩΗ που χάνεις…»



ΠΗΓΗ: http://www.tsantiri.gr/diethni/opos-estroses%e2%80%a6-kimisou.html

Ωδή στον "άγνωστο" γλείφτη...

Γλείφτης, λίαν ενδιαφέρουσα λέξη με εξαιρετική ιστορία και βεβαρημένο παρελθόν.

Ορισμός Γλείφτη: ανθρωποειδές αναρριχώμενο, αειθαλές, μιαρό, ενίοτε δηλητηριώδη, του οποίου οι σιελογόνοι αδένες εκκρίνουν συνεχώς σίελο και που ευδοκιμεί στην ελληνική επικράτεια γιατί το κλίμα εδώ το ευνοεί.

Αυτό το είδος εμφανίστηκε στην ανθρωπότητα "από καταβολής κόσμου" και μέχρι σήμερα υφίσταται γιατί το διακρίνει τρομερή αντοχή και ανθεκτικότητα όπως όλα τα παράσιτα.

Παλαιόθεν ως σήμερα η έννοια της λέξης γλέιφτης αντικατοπτρίστηκε από πολλούς χαρακτηρισμούς, άλλοτε από πιο εξευγενισμένους όπως, αυλικός, κόλακας μέχρι και με πιο  λαϊκούς όπως παρατρεχάμενος. Η έννοια αυτή βέβαια, όπως και να την διατυπώσεις το ίδιο κακό κάνει. Τα τελευταία χρόνια πάντως, "ντύθηκε" με τη λέξη που πραγματικά της άξιζε. Με τον βδελυρό όρο...γλείφτης.

Ας μη γελιόμαστε, όσο υπάρχουν οι  "έχοντες και κατέχοντες την εξουσία", θα υπάρχουν και οι γλείφτες, πρώτον για να τρέφουν τη ματαιοδοξία και την ανασφάλεια αυτών που έχουν την εξουσία στα χέρια τους και δεύτερον για να τους προωθούν τα συμφέροντα τους, όχι βέβαια χωρίς αντάλλαγμα. Μέσω αυτής της διαδικασίας επωφελούνται και αυτοί σε μεγάλο βαθμό.

Γλείφτης μπορεί  κανείς είτε να γεννηθεί, το πιο σύνηθες, είτε να καταλήξει αργότερα στη ζωή του, σπανιότερο. Σε κάθε περίπτωση, γλείφτες είναι άτομα κενού περιεχομένου, βαθιά ανήθικα και συνήθως αρκετά χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Γιατί όπως απεφάνθη και ο Αριστοτέλης, κανένας άνθρωπος με ανώτερη μόρφωση και τιμιότητα δεν κυριεύεται απ' αυτό το ελάττωμα.  Επίσης είναι άτομα πολύ φιλόδοξα, αριβίστες, έχουν περίσσιο θράσος και για κάποιο αβάσιμο λόγο, έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Ως εκ τούτου, πιστεύουν ό,τι τους αξίζει να φτάσουν πολύ ψηλά και θα έκαναν τα πάντα για να αποκτήσουν την ελάχιστη εξουσία και δύναμη. Επειδή όμως η μητέρα φύση δε φρόντισε να τους προικίσει με αξιοκρατικά και θεμιτά όπλα για να το καταφέρουν αυτό. Αυτοί προσπαθούν να ανέλθουν με άλλα μέσα. Συγκεκριμένα χρησιμοποιούν το όπλο που αποκτούν από τα μικράτα τους. Γλείφουν συνεχώς και ασύστολα, τους πάντες, προς πάσα κατεύθυνση.

Δυστυχώς, υπάρχουν μιλιούνια από δαύτα τα "μιάσματα" και συνεχίζουν να εξαπλώνονται ταχέως σαν πανδημία. Το τραγικότερο όμως είναι ότι θα συνεχίζουν να υπάρχουν για πάντα και να καταλαμβάνουν τα καλύτερα αξιώματα, ακοπίαστα και χωρίς μεγάλες θυσίες. Αυτοί είναι οι καρποί άμα διαλέξεις τον εύκολο δρόμο. Γιατί όπως λέει και ο Φ. Ντοστογιέφσκι, τίποτα πιο δύσκολο από την ευθύτητα και τίποτα πιο εύκολο από την κολακεία.



Ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τους νόμους της φύσης και σύμφωνα με το νόμο της Άνωσης, ο χρυσός είναι καταδικασμένος να βουλιάζει και να μένει εγκλωβισμένος δια παντός στο βυθό, το "προϊόν εκκένωσης" αντιθέτως πάντα θα επιπλέει αέννα στην επιφάνεια.

Για αυτό την επόμενη φορά που θα περπατάς ξέγνοιαστος και θα ξεπεταχθεί μπροστά σου ένας σιχαμερός γλείφτης που θα κατευθύνεται προς το μέρος σου με ένα κροκοδείλιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, κάνε επιτόπου στροφή 180ο μοιρών και αφού κραυγάσεις "απεταξάμην" τρεις φορές, τρέξε γρήγορα μακριά να σωθείς!!!

"Φοβού τους γλείφτες και δώρα φέροντaς"...