Ωδή στον "άγνωστο" γλείφτη...

Γλείφτης, λίαν ενδιαφέρουσα λέξη με εξαιρετική ιστορία και βεβαρημένο παρελθόν.

Ορισμός Γλείφτη: ανθρωποειδές αναρριχώμενο, αειθαλές, μιαρό, ενίοτε δηλητηριώδη, του οποίου οι σιελογόνοι αδένες εκκρίνουν συνεχώς σίελο και που ευδοκιμεί στην ελληνική επικράτεια γιατί το κλίμα εδώ το ευνοεί.

Αυτό το είδος εμφανίστηκε στην ανθρωπότητα "από καταβολής κόσμου" και μέχρι σήμερα υφίσταται γιατί το διακρίνει τρομερή αντοχή και ανθεκτικότητα όπως όλα τα παράσιτα.

Παλαιόθεν ως σήμερα η έννοια της λέξης γλέιφτης αντικατοπτρίστηκε από πολλούς χαρακτηρισμούς, άλλοτε από πιο εξευγενισμένους όπως, αυλικός, κόλακας μέχρι και με πιο  λαϊκούς όπως παρατρεχάμενος. Η έννοια αυτή βέβαια, όπως και να την διατυπώσεις το ίδιο κακό κάνει. Τα τελευταία χρόνια πάντως, "ντύθηκε" με τη λέξη που πραγματικά της άξιζε. Με τον βδελυρό όρο...γλείφτης.

Ας μη γελιόμαστε, όσο υπάρχουν οι  "έχοντες και κατέχοντες την εξουσία", θα υπάρχουν και οι γλείφτες, πρώτον για να τρέφουν τη ματαιοδοξία και την ανασφάλεια αυτών που έχουν την εξουσία στα χέρια τους και δεύτερον για να τους προωθούν τα συμφέροντα τους, όχι βέβαια χωρίς αντάλλαγμα. Μέσω αυτής της διαδικασίας επωφελούνται και αυτοί σε μεγάλο βαθμό.

Γλείφτης μπορεί  κανείς είτε να γεννηθεί, το πιο σύνηθες, είτε να καταλήξει αργότερα στη ζωή του, σπανιότερο. Σε κάθε περίπτωση, γλείφτες είναι άτομα κενού περιεχομένου, βαθιά ανήθικα και συνήθως αρκετά χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Γιατί όπως απεφάνθη και ο Αριστοτέλης, κανένας άνθρωπος με ανώτερη μόρφωση και τιμιότητα δεν κυριεύεται απ' αυτό το ελάττωμα.  Επίσης είναι άτομα πολύ φιλόδοξα, αριβίστες, έχουν περίσσιο θράσος και για κάποιο αβάσιμο λόγο, έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Ως εκ τούτου, πιστεύουν ό,τι τους αξίζει να φτάσουν πολύ ψηλά και θα έκαναν τα πάντα για να αποκτήσουν την ελάχιστη εξουσία και δύναμη. Επειδή όμως η μητέρα φύση δε φρόντισε να τους προικίσει με αξιοκρατικά και θεμιτά όπλα για να το καταφέρουν αυτό. Αυτοί προσπαθούν να ανέλθουν με άλλα μέσα. Συγκεκριμένα χρησιμοποιούν το όπλο που αποκτούν από τα μικράτα τους. Γλείφουν συνεχώς και ασύστολα, τους πάντες, προς πάσα κατεύθυνση.

Δυστυχώς, υπάρχουν μιλιούνια από δαύτα τα "μιάσματα" και συνεχίζουν να εξαπλώνονται ταχέως σαν πανδημία. Το τραγικότερο όμως είναι ότι θα συνεχίζουν να υπάρχουν για πάντα και να καταλαμβάνουν τα καλύτερα αξιώματα, ακοπίαστα και χωρίς μεγάλες θυσίες. Αυτοί είναι οι καρποί άμα διαλέξεις τον εύκολο δρόμο. Γιατί όπως λέει και ο Φ. Ντοστογιέφσκι, τίποτα πιο δύσκολο από την ευθύτητα και τίποτα πιο εύκολο από την κολακεία.



Ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τους νόμους της φύσης και σύμφωνα με το νόμο της Άνωσης, ο χρυσός είναι καταδικασμένος να βουλιάζει και να μένει εγκλωβισμένος δια παντός στο βυθό, το "προϊόν εκκένωσης" αντιθέτως πάντα θα επιπλέει αέννα στην επιφάνεια.

Για αυτό την επόμενη φορά που θα περπατάς ξέγνοιαστος και θα ξεπεταχθεί μπροστά σου ένας σιχαμερός γλείφτης που θα κατευθύνεται προς το μέρος σου με ένα κροκοδείλιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, κάνε επιτόπου στροφή 180ο μοιρών και αφού κραυγάσεις "απεταξάμην" τρεις φορές, τρέξε γρήγορα μακριά να σωθείς!!!

"Φοβού τους γλείφτες και δώρα φέροντaς"...

Oι τυχοδιώκτες της Αγάπης

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, οι μοναχικοί που όμως καταφέρνουν να νιώθουν πλήρεις μέσα στη μοναξιά τους και να απαρτίζουν ολοκληρωμένες οντότητες από μόνοι τους. Πράγμα δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους, γιατί η μοναξιά προσφέρει τα έπαθλα της μοναχά στις γενναίες ψυχές που δεν την τρέμουν. Στο δεύτερο είδος ανήκουν οι συντροφικοί άνθρωποι, αυτοί που έχουν γεννηθεί για να είναι μονίμως ερωτευμένοι ή ακόμη και μονίμως υποταγμένοι κάπου. Η πρώτη κατηγορία δεν αφορά άλλο αυτό το κείμενο, τα βρήκαν με τον εαυτό τους και γλίτωσαν,σαν ψάρια στα νερά τους, αυτό-ικανοποιημένες συνειδήσεις που αγάλλονται, ας τους αφήσουμε λοιπόν στη νηνεμία τους και ας επανέλθουμε στο δεύτερο είδος, στους αληθινά μοναχικούς, γιατί κανένα πλάσμα της γης δεν είναι μοναχικότερο από τον ερωτευμένο.

Αυτοί που ζητούν αέναα τον έρωτα, είναι άπληστοι, άπληστοι σε όλα τους μα περισσότερο σε ότι αγαπούν. Είναι πάντα εκεί, όλο εκεί, πλημμυρισμένοι μ' όσα νιώθουν, ολοφάνεροι, απλωμένοι μπροστά τους, έκθετοι, εκθέτουν τη ψυχή τους στους πέντε ανέμους. Θα πρέπει να είναι κανείς, είτε απελπιστικά ανίσχυρος είτε απίστευτα πανίσχυρος για να δείχνει τόση αδυναμία.Αυτό όμως τους προσδίδει μια ιερή ομορφιά, μια μυστηριακή αξία και μια ανεξήγητη δύναμη, τη δύναμη του να δείχνεις την αδυναμία σου.

Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων, υπερβολική σε όλα της όπως είναι, αγαπάει απελπιστικά.Οι απελπισμένοι άνθρωποι είναι οι δυνατότεροι εραστές γιατί προσφέρονται χωρίς να διεκδικούν. Επίσης βιάζονται για τα πάντα, αδημονούν να δώσουν τις αλληλουποσχέσεις που με τόσο πάθος δίνουν οι ερωτευμένοι και με τόση ευκολία προδίδουν. Βιάζονται να βουλιάξουν μες τη δίνη του εταίρου και αυτό το βούλιαγμα έχει μια ηδονή, την ηδονή της απόφασης που πάρθηκε από απελπισία.Μαγεία και φρίκη συνάμα. Αν υποθέσουμε ότι ο έρωτας είναι πόλεμος, τότε αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπονται στη σωτηρία της ήττας. Για λίγο όμως, γιατί τότε έρχεται η στιγμή ορόσημο που αντιλαμβάνεσαι ό,τι είναι εχθρός σου αυτός που έχεις τόσο απελπισμένα ανάγκη και η μανία της αυτοκαταστροφής σου, σε έλκει ξανά. Δυστυχώς όταν είσαι έτοιμος για την αυτοκαταστροφή, το κάθε τι μπορείς να καταστρέψεις, ιδίως το πιο αγνό, το ανώτερο.

"Ο έρωτας είναι άγριο πράγμα''. Πρέπει να ξέρεις που να στρέψεις την αγριότητα του, αν χρειαστεί να το κάνεις. Ο  έρωτας πεθαίνει κι είναι το γραφτό του να μην πεθαίνει ποτέ ταυτόχρονα και στους δύο. Στο τέλος πάντα μένει ένας προδομένος κι ένας προδότης.

Οι άνθρωποι θέλουν, δεν θέλουν φεύγουν και πηγαίνουν αλλού.Τους καλεί η κλήση τους, τους καλεί

η φύση τους...ο σκορπιός που θέλει να δαγκώσει...