Έχω παρατηρήσει ότι, εμείς οι άνθρωποι δε βλέπουμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας, μπορεί να τους κοιτάμε, αλλά δε τους βλέπουμε γιατί είμαστε βυθισμένοι στις σκέψεις μας. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως την επόμενη φορά που θα βγώ από το σπίτι μου για να χαθώ και εγώ μέσα στο πλήθος της πόλης ότι, θα εμβαθύνω το βλέμμα μου στους συνανθρώπους μου και θα αρχίσω πραγματικα να τους βλέπω, θα μετατρέψω τα μάτια μου σε μικροσκόπιο έτσι ώστε να παρατηρήσω και την πιο μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια.
Ξεκίνησα λοιπόν να παρατηρώ τους ανθρώπους παντού, στο δρόμο, στα μέσα μεταφοράς, στην αγορά, στις καφετέριες, αυτό που παρατήρησα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια αδιόρατη μαλαγχολία στα μάτια τους. Αυτή η μελαγχολία των ανθρώπων προέρχεται από το αίσθημα του ανικανοποίητου που έχουμε, μπορεί τις περισσότερες φορές να έχουμε μεν όλα αυτά που επιθυμούμε, αλλά αυτό δε μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους, πολλές φορές μπορεί ακόμα και να μας απογοητεύει. Δυστυχώς οι άνθρωποι μαραζώνουν μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Γιατί όταν έχεις όλα όσα θέλεις και παρόλα αυτά δεν είσαι ευτυχισμένος, τότε είναι που πέφτεις σε τέλμα, γιατί δε ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.
Τριγύρω μου, βλέπω συνέχεια ανθρώπους που το βλέμμα τους δε σου μαρτυρά κανένα συναίσθημα, ανοίγουν το στόμα τους και τους ακούς να ισχυρίζονται ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχουν αξίες, εμπιστοσύνη, φιλότιμο, ήθη. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως δεν παίρνουν αρκετή αγάπη από τους δικούς τους ανθρώπους και περιμένουν από αυτούς να τους χαρίσουν την αγάπη τους, με τον ίδιο τρόπο που περιμένουν οι ναρκομανείς τη δόση τους.
Η αγάπη όντως είναι η νομοτέλεια της ύπαρξης των ανθρώπων, αλλά μόνο όταν πρόκειται για την αγάπη που εσύ ο ίδιος έχεις να προσφέρεις απλόχερα στους άλλους. Το να αγαπιέσαι
δε θα ικανοποιήσει την ύπαρξη σου, έαν εσύ ο ίδιος δε μπορείς να αγαπήσεις. Πληρωνόμαστε μονάχα από αυτά που εμείς χαρίζουμε στους άλλους.
Όταν λοιπόν ανοίξουμε την πόρτα της καρδίας μας, για να ξεχυθεί από μέσα σαν ορμητικός χείμαρρος η αγάπη που έχουμε να δώσουμε, τότε και μόνο τότε, θα εξαφανιστεί μια για πάντα
η μελαγχολία και θα πληρωθεί η ύπαρξη μας. Τελικά έχουν δίκαιο όσοι λένε ότι:
Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...
Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...
